ία

ἴα, ἰῆς, ἰῆ, ἴαν (Α)

(επικ. θηλ. τού εἷς) μία («οὐδ' ἴα γήρυς», Ομ. Ιλ.).

[ΕΤΥΜΟΛ. Βλ. λ. ιός (I)].